Toespraak van Siegfried Bracke, Kamervoorzitter bij de huldeplechtigheid ter gelegenheid van het 35-jarig mandaat van de heer Eric Van Rompuy, Kamerlid
Dames en Heren,
Waarde collega’s,
In totaal 36 jaar parlementair mandaat heeft Eric Van Rompuy op de teller staan, en men kan moeilijk zeggen dat dat jaren in de luwte waren.
Eeuwig trouw, maar tegelijk ook kritisch voor zijn christelijke volkspartij. Vlaamsgezind als het over de moeilijke Belgische constructie gaat. In het centrum als het over sociaal-economische vraagstukken gaat, met een grote hang naar budgettaire orthodoxie. Aardig gevonden worden is nooit zijn eerste zorg geweest; hij durfde en durft nog altijd tegen de haren in strijken.
Bijna zeventig is Eric Van Rompuy, en van die jaren is hij meer dan veertig jaar actief geweest in de politiek: lokaal, Vlaams, federaal, Europees. En, zegt hij in alle interviews: “Wat er hierna ook komt, die veertig jaar zullen altijd de mooiste van mijn leven blijven”.
Toen hij in 1977 de politiek instapte, was dat als nationaal voorzitter van de CVP-jongeren. Dat was de tijd toen jongerenafdelingen gevreesd werden omdat ze de gevestigde partijen opzweepten. Een rol die de rebelse Eric Van Rompuy enthousiast op zich nam. Hij viel zonder vrees de linkervleugel van de partij aan. Hij fulmineerde tegen de anomalieën van het Egmontpact: André Cools noemde hem toen “le flamand arrogant” en Antoinette Spaak smeekte Leo Tindemans : “Faites-le taire !” Maar Eric zweeg niet, en met zijn strijd zorgde hij mee voor de val van de eerste regering-Martens.
In 2010 noemde de krant Le Soir hem “Eric le militant flamand radical de la tribu Van Rompuy”. Hij werd steevast afgezet tegen zijn broer Herman, de bedachtzame president van de EU, door de Franstalige pers als ‘Herman le sage’ betiteld. Het was immers Eric die dertig jaar lang in een combattief T-shirt de Gordel fietste om zo de splitsing van het arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde te versnellen. In 2012 kreeg hij zijn zin.
Van een fiere Vlaming mag men verwachten dat hij zich engageert op het Vlaamse beleidsniveau. Eric Van Rompuy mocht in 1991 de CVP-fractie voorzitten in de Vlaamse Raad en werd daarvoor in 1995 beloond met de ministerpost voor Economie, KMO, Landbouw en Media. En of hij daar zijn sporen nagelaten heeft! Hij heroriënteerde de economie van verlieslatende traditionele bedrijven naar innovatieve ondernemingen. En bovenal : hij hervormde de stramme, gepolitiseerde BRTN tot de huidige VRT. Een ex- journalist (in deze zaal aanwezig) heeft gezegd dat men daarom alleen al een standbeeld mag oprichten voor Eric Van Rompuy.
Maar politiek kan hard zijn, en ook Eric Van Rompuy, de loyale ploegspeler, kreeg niet altijd dat waar hij recht op meende te hebben. Een tweede ministerschap en een voorzitterschap van het Vlaams Parlement werden hem onthouden. Lang wilde hij daar niet om treuren, maar op dat moment besloot hij wel – op advies van zijn broer Herman – om voortaan volledig vrijuit te spreken. Om te beginnen deed hij dat als oppositieleider in het Vlaams Parlement, waar hij vanaf 1999 met vuur het in zijn ogen onverantwoordelijke clubje van Paars bekampte. Maar ook als polemist, door vanaf 2005 met een eigen blog te beginnen onder het motto be free, waarin hij de toestand van het land met een scherpe pen fileerde.
Over Eric Van Rompuy’s jaren in deze eerbiedwaardige Kamer hebben we het onvoldoende gehad. Een eerste keer zetelde hij hier tussen 1985 en 1995, maar zijn gloriejaren beleefde hij hier van 2014 tot vandaag. Hij is de bekendste voorzitter ooit van de Commissie Financiën. De meest gevreesde ook.
Beste Eric, één opmerkelijk feit hebben we nog niet vermeld. Meer dan dertig jaar geleden vond je in deze Kamer de liefde van je leven. Viviane was toen secretaris van de commissie voor de Financiën. Als lid van diezelfde commissie neem je nu afscheid van de politiek. “Without regrets, I did it my way”, zo verwoord je het zelf. Namens heel de Kamer breng ik je graag hulde voor een lange en vruchtbare parlementaire loopbaan.
Zeer bedankt.
Toespraak ERIC VAN ROMPUY tijdens de huldeplechtigheid
Geachte voorzitter, Geachte collega’s, Dames en heren,
Namens de gevierde parlementsleden dank ik u voor de vriendelijke woorden bij deze huldeplechtigheid.
35 jaar, 30 jaar, 25 jaar parlementslid mogen zijn, is een privilege en een life time achievement.
Elk van ons heeft zijn eigen verhaal: we behoren tot verschillende fracties en politieke partijen, sommigen van ons waren federaal minister of staatssecretaris, anderen maakten deel uit van de regionale en gemeenschapsregeringen en assembleés maar wat ons bindt is dat we 25, 30 en 35 jaar lid zijn geweest van het Parlement, onze thuishaven.
Het is een eer parlementslid te zijn, volksvertegenwoordiger in de letterlijke zin van het woord, m.n. vertegenwoordiger van het volk. Het was een voorrecht gedurende meer dan twee zelfs drie decennia het publieke belang te dienen elk vanuit zijn eigen ideologie en persoonlijkheid.
In de Kamer zijn de tijden ook veranderd. Toen ik hier begon in 1985 was Jean Defraigne Parlementsvoorzitter en Wilfried Martens premier. Het waren de jaren van het sociaaleconomisch en budgettair Sint-Annaplan van Verhofstadt, Gol, Dehaene en Maystadt. We debatteerden over de regionalisering van de nationale sectoren, de benoeming van Happart en Tsjernobyl.
De socialisten zaten toen ook in de oppositie. Ik herinner mij de vurige toespraken van Gaston Onkelinx en de meer discrete interventies van Roger Delizée. Hoe kon ik weten dat 35 jaar later ik het genoegen zou hebben om met Laurette en Jean-Marc in de plenaire vergadering te debatteren? En beste Laurette, ik heb in mijn archieven daar zo even een verslag teruggevonden dat we op 8 juni 1988 samen uitbrachten namens de commissie voor de Herziening van de Grondwet. Het waren onze eerste verslagen in de Kamer, nu meer dan dertig jaar geleden. Een mooie herinnering!
Er bestond nog geen fax, email, internet of smartphone. We moesten ons informeren via de Belga-telexen die op een prikbord hingen aan de plenaire vergadering. Het parlement was een gesloten huis waar zelfs de meeste commissievergaderingen in gesloten zitting plaatsvonden en de camera’s er enkel waren voor de piekmomenten. Villa Politica is er maar in 2005 gekomen en heeft het communicatieve zwaartepunt verlegd naar de plenaire vergadering op donderdagnamiddag met een tanende interesse van de media voor de commissievergaderingen niettegenstaande deze openbaar werden op het einde van de jaren tachtig. Nochtans blijft het commissiewerk de essentie van onze parlementaire activiteit.
De Kamer heeft zich ook inzake werkmethodes moeten aanpassen en het blijft een sleutelopdracht om onze activiteiten te vertalen naar de brede publieke opinie. Een democratie vraagt een sterk en transparant Parlement. Het Parlement is de “countervailing power” voor de Regering zowel inzake wetgeving als beleidsvoering. Vervullen wij deze taken naar behoren of domineert de executieve het Parlement? De wetgeving is bijzonder technisch geworden en de communicatie vanuit de Regering via twitter, sociale media en de news sites is meestal een slag voor op het Parlement waardoor wetgeving en beleidsbeslissingen vaak als verworven worden beschouwd vooraleer ze in het Parlement worden besproken. Dit leidt tot een toenemende frustratie bij de parlementsleden die zich niet gerespecteerd voelen. Een grote opdracht voor onze opvolgers.
Bijzonder wil ik hier de diensten van de Kamer op alle niveaus o.l.v. de griffier bedanken voor het bekwame en toegewijde werk dat zij al die jaren hebben geleverd en leveren om van de Kamer een instelling te maken van een hoog niveau en de parlementsleden steeds van dienst te zijn om hun democratische plicht te kunnen vervullen. Bedankt hiervoor want hun werk wordt vaak onderschat.
Alle jubilarissen van vandaag, van de lichtingen 1985, 1987 en 1991, hebben de kans gehad een belangrijk stuk van onze politieke geschiedenis mee te maken en hieraan gestalte te geven vanuit het Parlement. Wij danken iedereen die ons in die jaren het vertrouwen heeft gegeven om ons democratisch werk te doen. Politiek is ook emotie en wij hebben hieraan als jubilarissen uiting gegeven, elk op onze manier.
En ik herhaal het: voor ons was het een privilege en een eer die taak te hebben vervuld. Dank u.