Na de PANO-reportage over de Libische fondsen werd hierover ook in het Parlement gedebatteerd.

In TERZAKE en VILLA POLITICA werd hierover mijn mening gevraagd samen met sp.a-collega Dirk Van der Maelen. Ik noemde het een ROTDOSSIER waar wij als Kamer weinig greep op krijgen.

Veel vragen blijven onbeantwoord. Zo ondervroegen wij de vroegere administrateur-generaal van de schatkist, de heer Marc Monbaliu, over zijn beslissing tot vrijgave van de interesten op het kapitaal van de Libische fondsen in België bij Euroclear maar hij verwees hiervoor naar Relex, een Europees orgaan voor externe betrekkingen binnen de EU, die een fiat gaf voor het doorstorten van de interesten.

Als we de Belgische vertegenwoordiger in dit orgaan hierover ondervroegen, wees hij door naar de juridische dienst van de Raad van de Europese Unie. Maar de secretaris-generaal van de Raad zegt dat die juridische nota enkel “une note verbale” betreft waar geen geschreven stuk van bestaat.

Dat pingpongspel roept grote vragen op. Temeer daar in 2018 een panel van de VN van oordeel was dat de beslissing van de EU om de interesten op de fondsen vrij te geven, onwettig was en in strijd met de VN-resoluties. Een duidelijk verschil in interpretatie tussen de VN en de EU.

Dezelfde grote vragen rijzen bij de finale bestemming van deze gelden. Zijn ze overgemaakt via Euroclear naar Arabische banken en HSBC, naar de Libische staat of naar de rebellen in de regio? Niemand weet wie in Libië nog de wettige regering is en de financiële stromen van die fondsen zijn een groot raadsel.

Prins Laurent die in Libië een project van herbebossing van de woestijn was opgestart, claimt 50 miljoen van de Libische staat omdat deze contractbreuk zou hebben gepleegd. De prins verwijt de Belgische regering dat deze zou tussengekomen zijn bij de Libische regering om facturen van bepaalde Belgische bedrijven in de militaire sfeer met die Libische fondsen te betalen maar niet voor de betaling van de facturen van de ecologische projecten van de VZW van Prins Laurent (die hierdoor is failliet gegaan).

Sommige politieke partijen pogen hieruit politiek garen te spinnen 100 dagen voor de verkiezingen.
PS, Ecolo en cdH viseren MR-minister Reynders die zou bemiddeld hebben voor Waalse bedrijven zoals FN om hun facturen te laten betalen door de Libische staat. N-VA met Peter De Decker vindt dat Steven Vanackere verantwoordelijk is voor het onwettig vrijgeven van de fondsen niettegenstaande de toenmalige N-VA-minister Van Overtveldt nog op 7 november 2018 in de Kamer heeft verklaard dat het de autonome bevoegdheid is van de Administrateur van de Schatkist om de bevriezingsmaatregel en de vrijmaking van de interesten te interpreteren op basis van de Europese en VN-reglementen ter zake. De minister van Financiën moest volgens Van Overtveldt hierover niet worden geconsulteerd.

Of het Parlement in de volgende weken nog klaarheid kan brengen in dit ingewikkelde dossier met zeer ruime internationale financiële vertakkingen is twijfelachtig. Als voorzitter van de COM FIN zal ik pogen deze onverkwikkelijke affaire uit het electorale vaarwater te houden. Het wordt wellicht mijn laatste onderzoekdossier in de Kamer.

Vreemd dat het moet eindigen met Prins Laurent die in zijn verontwaardiging van de jongste dagen niet helemaal ongelijk heeft. Het is niet uitgesloten dat we op één van mijn laatste commissievergaderingen de Prins zouden uitnodigen om zijn versie van de feiten te geven. Het zou een primeur zijn maar in dit rotdossier hebben we het laatste nog niet gezien! YOU HAVEN’T SEEN NOTHING YET…