Gutmenschen

Sinds deze morgen is Emmanuel Macron in het Elyseé als de nieuwe president van Frankrijk. Zijn intrede op het Louvre op de tonen van “Ode an die Freude” (het officiële volkslied van de EU) heeft mij enorm geëmotioneerd.

Na de verkiezing van Trump, de Brexit, de opkomst van de extreemrechtse partijen in Europa komt eindelijk een politicus op het podium die opkomt voor de waarden die ook de mijne zijn: pro-Europees, open grenzen, respect, verdraagzaamheid, een solidaire samenleving, geen maatschappij van de angst, een centrumkoers op sociaaleconomisch vlak, een kordaat veiligheidsbeleid.

En boven alles een optimistische boodschap voor de jonge generaties, die positief kunnen aankijken tegenover de toekomst met een gezamenlijk project.
Het viel mij op dat we van onze (soms verzuurde) Vlaamse pers geen vijf minuten blij mochten zijn!

Onmiddellijk werd de overwinning van Macron gerelativeerd omwille van het hoog aantal blanco- stemmen en het absenteïsme. Macron moet het ook nog waarmaken in de parlementsverkiezingen en wat daarna met zo’n vaag programma? Als Macron niet lukt, staat Le Pen er weer in 2022. Dat was de boodschap van hoop van onze Vlaamse media…

Na jaren van pessimisme in Europa komt uit Frankrijk eindelijk een positieve boodschap. Ook Angela Merkel is opnieuw aan een electorale opgang bezig. Zoals met de val van de muur in 1989 kan dit een keerpunt vormen in de EU. Laten we dit toejuichen. De as Merkel – Macron biedt de EU nieuwe kansen.

Enkele jaren terug voorspelde men het einde van de euro. De vluchtelingenstroom zou de Europese samenleving destabiliseren en de Le Pens, de Wildersen, waren bezig aan een onstuitbare opgang die het einde van de EU zouden inleiden. Gelukkig zijn leiders zoals Merkel en nu Macron hiertegen ingegaan. Macron heeft nu bewezen dat door te strijden tegen het populisme men verkiezingen kan winnen. Ook Merkel zal voor haar moed worden beloond.

In Vlaanderen is N-VA niet gelukkig met de overwinning van Macron. Dit weekend noemt De Wever in De Tijd Macron “een wishy-washy” (sic) waar je niet teveel moet van verwachten. Hij haalt weer uit naar Angela Merkels “wir schaffen das”. Hij noemt dit beleid politieke onverantwoordelijkheid. “Had ik het voor het zeggen gehad, ik had de grenzen gesloten. Dan was niemand naar Europa vertrokken.” Hij valt de “gutmenschen” (BDW bedoelt hier natuurlijk de christendemocraten mee) aan die door hun tolerantie het draagvlak voor migratie kapot maken.

Als christendemocraten gruwelen we van dit taalgebruik. Gelukkig heeft De Wever geen enkele invloed in de EU en weten Macron of Merkel niet wie de Burgemeester van Antwerpen is. Hij voorspelde vorig jaar al het einde van Merkel (“ een ramp voor de EU”) en die scoort nu steeds beter in de deelstaatverkiezingen en opiniepeilingen.

Theo Francken blijft op zijn populistische lijn doorgaan door elke dag opnieuw te pleiten voor “push backs” om bootvluchtelingen te onderscheppen en meteen terug te sturen naar hun land van herkomst. Deze “push back”-politiek is flagrant in strijd met de wet en de basisprincipes van het asielrecht. Maar het bekt goed bij een deel van de Vlaamse publieke opinie. In Vlaanderen durft men Francken niet terugfluiten omdat hij blijkbaar de populairste politicus is geworden. Door de dwaze betogers van links wordt hij bovendien nog de held van de vrije meningsuiting.

In DS Magazine zegt Reginald Moreels van Artsen zonder Grenzen, die pas terug is van de “hel van Mosul”, hoe diep de uitspraken van Francken (“AzG spelen onder één hoedje met de mensensmokkelaars”) hem hebben geraakt. Moreels vertelt het verhaal van kinderen die met kogels in het hoofd moeten worden geopereerd door artsen en chirurgen die er enkel zijn om de mensen te helpen in dramatische omstandigheden. Van de Belgische staatssecretaris voor asiel en migratie krijgen ze geen enkel respect, integendeel AzG wordt beledigd. Dat gebeurt nergens in de EU waar AzG overal bewondering verdient voor hun humanitaire missies.

Ik vind het dan ook gruwelijk om een staatssecretaris in die termen te horen spreken in naam van een regering die ook door mijn partij wordt gesteund in het Parlement. Velen in CD&V nemen dit niet langer.

NOT IN MY NAME zei ik enkele weken terug. Daar blijf ik bij. De Wever beweert de populisten niet achterna te lopen. “Ik een populist? Dat is grote bullshit”. Ik noemde hem één jaar geleden een Vlaamse variant van het populisme van Trump. N-VA nam mij deze uitspraak (De Wever is de Vlaamse Trump) zeer kwalijk. N-VA gaf ook bij het aantreden van de Amerikaanse president de instructie aan haar parlementsleden om positief te zijn bij de verkiezing van Trump om onze goede relaties met de VS niet in gevaar te brengen. Kritiek op Trump werd afgedaan als “hysterie”.

Ik behoor tot die “gutmenschen” waar De Wever van zegt: “Politici hebben de luxe niet om altijd de ethiek van hun overtuiging te volgen. Wie het daar niet mee eens, gaat beter bloemekens planten”. N-VA plaatst macht boven ethiek en principes. Dat is eigen aan populisten. Ook tegenstanders kleineren behoort tot hun taalgebruik.

De ultieme droom van Bart De Wever is de eerste president te worden van het Onafhankelijk Vlaanderen. Arm Vlaanderen want in die VLEXIT zal geen plaats zijn voor “gutmenschen”.