Camps: Een kaloot met ballen

Het was weer hommeles tussen Eric Van Rompuy en N-VA. Als voorzitter van de Kamercommissie Financiën wou hij de vergadering schorsen om de oppositie een inkijkje te geven in de rapporten van de Nationale Bank en het Planbureau. Patrick Dewael, fractievoorzitter van Open Vld, was not amused. Zijn collega van N-VA, Hendrik Vuye, werd zelfs razend. Van Rompuy meteen getatoeëerd tot onverbeterlijke saboteur van de meerderheid. Kleinzerig volk. De commissievoorzitter gaf geen krimp en schorste de vergadering voor tien minuten.

Regendansje voor de democratie.

Schraal is de vaststelling dat er voor een afwijkende mening, laat staan afwijkend stemgedrag geen ruimte is binnen de huidige karwatsmeerderheid. Gemechaniseerde meningen, gemechaniseerde stemmingen, gemechaniseerde zwijgplicht zijn de frigoboxen van Michel I. Ieder democratisch raffinement wordt uitgerookt in de angst- en paniekhandel rond terreur, vluchtelingenstromen, oorlog… Niet dat er binnen de meerderheid geen onbehagen woekert, maar het mag niet gezien worden. Regering en aanhang verschuilen zich achter de poeha van volmachten. Als een enkele onverlaat zich niet aan censuurdwang houdt, dondert en bliksemt het.

Gelukkig is er nog Eric Van Rompuy. Het Kamerlid voor CD&V is na een lange staat van dienst fin de carrière en ruilt zijn parler-vrai niet meer in voor verlengd pluche. Hij heeft trouwens een reputatie van dissidentie op te houden.

Kaloot met ballen en met lichte dosis kleine rancune.

Antieke christendemocraat die altijd afstand heeft genomen van de samenzwering met het Vlaams-nationalisme, terwijl zijn inborst behoorlijk conservatief is. Geschenken voor links heeft hij niet in de aanbieding, maar voor Vlaams fundamentalisme in de Brusselse rand is hij nog allergischer. Zijn grondhouding in het politieke landschap is een hoofdstedelijke reflex.

Als voorzitter van de CVP-jongeren in de jaren 70 schudde hij de kussens op van de zittende macht in zijn partij. De oude garde verroerde niet. Net zoals zijn broer Herman was Eric een volbloed Tindemans-boy. In de bittere machtsstrijd van de twee tenoren bleven de Van Rompuys resoluut in de flankdekking van het gewezen boegbeeld. Herman met fluwelen achterklap, Eric vol op het orgel.

De laatste jaren raakt zijn parlementaire liedje uitgezongen, maar op zijn blog gaat hij ouderwets in de contramine.

Eerder sprak hij zijn twijfel uit over het leiderschap van Charles Michel en verfoeide hij de permanente hold-up van ’t Schoon Verdiep op de Wetstraat. Genadeloos is zijn kritiek op de taxshift die voor 3 miljard euro ondergefinancierd zou zijn. De laatste dagen richt hij zijn gifpijlen op de profieldwang van sommige ministers rond terreur en instroom van vreemdelingen. Zijn arsenaal kiezels zou een manna kunnen zijn voor sp.a, maar daar snurken ze vrolijk door.

Dat één man de overtallige meerderheid op stang kan jagen, is bijna hilarisch. Van anderen scheert geen rimpel de vijver. Open Vld heeft de open debatcultuur onder de grond begraven en houdt niet de minste ideologische schijn over. CD&V blijft haar schizofrene zelve en N-VA wordt intellectueel en disciplinair overdonderd door Bart De Wever. Alom stapelen frustraties zich op, maar ventielzeden hebben even het tijdsbeeld niet mee.
HUGO CAMPS