“AU REVOIR STEVE” schreef ik 10 jaar terug op mijn blog  (in juni 2005) naar aanleiding van zijn benoeming tot gouverneur van Limburg en het verlaten van de actieve politiek. Bij zijn overlijden publiceer ik opnieuw deze tekst.

AU REVOIR STEVE   dagboek juni 2005 BE FREE

Ik zal nooit de tussenkomst van Steve Stevaert vergeten op zijn eerste vergadering van de Vlaamse regering in september 1998. Minister-president Luc Van den Brande had de zgn. Septemberverklaring uitgedeeld en elke minister ging met kabinetsnota’s in de hand op zoek naar de paragrafen die zijn beleid in de verf moesten zetten. Uiteindelijk werd het een tekst van haast 20 bladzijden.

Steve had (zoals gewoonlijk)  geen dossier bij zich, had aandachtig geluisterd en nam na een ellenlange discussie over de budgettaire implicaties van één of andere beleidsintentie het woord met de simpele vraag: “Luc, wat hebben de mensen aan uw ingewikkeld verhaal? Zorg voor een boodschap niet alleen voor die 125 parlementsleden en 500 kabinetsmedewerkers maar vooral voor de gewone Vlamingen die uw tekst nooit zullen lezen.” Plots realiseerden wij ons dat hij gelijk had.
De regering Vandenbrande werkte keihard maar wij faalden inzake communicatie.

Enkele dagen later lanceerde Steve zijn idee om het gratis bussen van Hasselt uit te breiden tot heel Vlaanderen (zonder budgettaire nota tot grote woede van minister van Financiën Wivina Demeester) en zijn naam was gemaakt. Daarna nog de Schalkse Ruiters, Somers en Verscheuren, Morgen Maandag, pagina-grote interviews in alle kranten en weekbladen en Stevie Wonder was geboren.
Hij overklaste ons. Sommige partijgenoten waren jaloers en poogden zijn stijl en nieuw verhaal onderuit te halen maar het werkte als een boemerang. HIJ WAS ONGRIJPBAAR!

Ik moest het ook ervaren als fractieleider van CD&V in het Vlaams Parlement tegen de regering Dewael-Stevaert. In die eerste oppositiejaren raakten onze tussenkomsten geen grond en ketsen af op de humoristische one-liners van Stevaert. Hij zei eens tegen mij na een debat in het Vlaams Parlement: “ oppositie voeren in het Parlement is als rijden op een hometrainer in een garage terwijl de echte koers met de televisiecamera’s op straat wordt verreden!”

Gratis TV-kijken, gratis bussen, gratis electriciteit, gratis huisvuilophaling, gratis onderwijs, afschafiing cafébelasting. Het kostte de Vlaamse regering 1 miljard euro maar onze kritiek werd in de media afgedaan als verzuurd en negatief. Steve wist wat de mensen wilden: Vlaanderen Vakantieland vertaald in de feestchecques en de barbecues op 11 juli 2002 en het nieuwe Vlaamse volkslied : “Vlaanderen Boven waar er mossel en friet is, waar de mensen belangrijk zijn en de pensen omvangrijk zijn.”

In deze sfeer won hij de verkiezingen van 2003 en steeg de sp.a met liefst 10% van 15% naar 25%. Hij was nu God in Vlaanderen.

Ik heb Stevaert steeds ervaren als een heel speciaal man. Meer ijdel dan hij zich voordoet, zeer intelligent, uiterst vriendelijk (ook als je hem aanviel vanuit de oppositie) en supercreatief. Maar als je poogde te raken aan zijn core-business of machtspositie, keihard ook voor zijn eigen partijmensen. In de Vlaamse regeringsonderhandelingen in 2004 had hij enkele dada’s en die waren onbespreekbaar. Als Leterme of De Gucht hierover begonnen, haakte hij bitsig en boos af.

Ook had ik met hem een aanvaring toen ik tijdens de onderhandelingen aan de hand van een document van de SERV verweet dat paars met hun gratis-verhaal de Vlaamse kas had leeggemaakt.

Wat ik hem kwalijk heb genomen is dat hij het kiessysteem heeft gewijzigd in functie van zijn eigen electorale strategie. Provinciale kieskringen, dubbele kandidaatstelling, kiesdrempels, kartels: alles was erop gericht om met de sp.a-teletubbies de grootste te worden. Stevaert heeft de politiek totaal gemediatiseerd. In die grotere kieskringen werden gewone parlementsleden totaal afhankelijk van het al dan niet de aanwezig  zijn in de media.  Ook organiseerde hij in 2004 een nooit geziene stoelendans van ministers en opvolgers in de parlementen die de geloofwaardigheid van het politiek systeem zwaar hebben aangetast. Politiek was voor hem een schaakbord in dienst van de Koning Steve.

Met hem werd de particratie opnieuw almachtig. “Bleke” parlementsleden werden opgeofferd aan blitsende BV’s die al even vlug zijn verdwenen als zij gekomen zijn.

Zal zijn invloed blijvend zijn? Voor verkeersveilgheid wellicht wel, voor de rest niet. Het gratis-verhaal is nu reeds doorprikt en biedt geen perspectief voor de grote uitdagingen van morgen ( werkgelegenheid en vergrijzing). De verkiezingen van 2004 hebben aangetoond dat zijn grenzen van mediatisering zijn bereikt. Zijn overacting en losse ideëenfabriek doet het niet langer. In de peilingen zakt SP.a beneden de 20%.

Zijn vertrek heeft daar vooral mee te maken.

Of wij hem ooit terug zien in de arena van de actieve politiek weet ik niet want Stevaert blijft onvoorspelbaar.

Persoonlijk zal ik hem missen want ik kreeg van hem nu en dan een alerte persoonlijke attentie na de debatten in het Vlaams Parlement. Of hij het echt meende weet ik niet want hij was een charmeur voor mensen die niet in zijn weg liepen. Over de Van Rompuy’s zei hij eens dat we “het betere volk van de CVP” waren. Was dat een compliment?

Richard Nixon zei ooit bij het verlaten van het Witte Huis: “ het is geen adieu, maar een au revoir: we see each other again”. AU REVOIR STEVE.

5 JUNI 2005 www.ericvanrompuy.be

Sinds ik die woorden op mijn blog schreef in 2005 heb ik geen enkel contact meer gehad met Steve Stevaert. Hij heeft de Wetstraat verlaten en  is er nooit meer teruggekeerd.

Donderdag is hij overleden. Het werd geen au revoir maar een definitief ADIEU.
In het Parlement gaf ik donderdag een interview over Stevaert aan Johny Van Sevenant op de VRT www.redactie.be: “Flitsend aan de top en heel vlug weg”.

Herbekijk het interview op www.redactie.be  DRUK OP   permalink hierboven.