Gisteren werd Wim Soons verkozen tot voorzitter van JongCD&V. Het doet mij terugdenken aan bijna 38 jaar geleden toen ik in oktober 1977  nationaal voorzitter werd van de toenmalige CVP-Jongeren. Het was nog de tijd dat Wilfried Martens partijvoorzitter was en Leo Tindemans Eerste Minister. Lang vervlogen tijden… Maar voor mij nog steeds de mooiste jaren in de politiek!

De CVP-Jongeren hebben steeds een belangrijke rol gespeeld binnen de CVP. Inhoudelijk waren ze de kritische stem en stuwden ze de partij steeds opnieuw naar vernieuwing en verandering. Het meest beruchte bureau was dat van Wilfried Martens (1967-1971) met hun beruchte manifesten over progressieve frontvorming, federalisme en de pluralistische school.
Voorzitter worden van de CVP-Jongeren werd in die tijd beschouwd als de verkiezing tot  “kroonprins” van de CVP.
Frank Swaelen (1963-1967), Wilfried Martens (1967-1971) en Johan Van Hecke ( 1983-1985) werden nationale CVP- voorzitter en waren gewezen CVP- Jongerenvoorzitters. Leo Tindemans (1952-1957) , Herman Van Rompuy (1973-1977) en Yves Leterme ( 1986-1990) waren nationale ondervoorzitter van de CVP-Jongeren en werden later partijvoorzitter van de CVP en Eerste Minister. Ook Minister-president Luc Vandenbrande en Minister Miet Smet kwamen uit het Jongerenbureau.

De jongste jaren is het stil geworden rondom de CD&V-Jongeren. Een zware slag aan de Beweging werd gebracht toen bijna gans het bureau van JongCD&V met hun voorzitter Raf Vermeiren en de bureauleden met o.m. Annemie Turtelboom en Luc Willems in 2001 overstapten naar de VLD van De Gucht.

Ook  het partijleven onderging een grondige verandering. Binnen CVP speelden de CVP-Jo de rol van een “vierde stand”. Naast de traditionele zuilen ( ACW, Middenstand en Boeren)  konden de CVP-jo door hun onafhankelijk statuut hun kritische stem laten horen los van de zgn. zuilen. De jongerenbeweging was ook een weg om door te stoten naar de hogere partijregionen zonder standsaanhankelijkheid. Maar velen botsten eens ze 35 waren op de muur van de standen en de CVP-Jo die konden doorstoten naar het Parlement bleven schaars. Veel talent is hierdoor voor de partij verloren gegaan. Bij de lijstvorming blijven de standen ( vnl. ACW- nu Beweging.net) tot op vandaag een te dominante rol spelen en naarmate de electorale neergang van de partij doorging werden de plaatsen voor de standenlozen schaarser.
Na 2000  met de verjonging en de vervrouwelijking kwamen heel wat jonge politici in het Parlement zonder zelfs zich ooit te hebben moeten engageren bij de Jongerenbeweging. Sommigen werden zelfs minister voor hun 35. Daardoor werd de Jongerenbeweging door sommigen zelfs als overbodig beschouwd.

Jong CD&V verloor veel slagkracht omdat de Beweging geen doel meer was op zich en generatiegenoten al vlug deel werden van het establishment. Ze  durfden zich ook minder te manifesteren omdat  het klimaat binnen de partij minder open stond voor kritiek na de opeenvolgende verkiezingsnederlagen. Ook waren er een paar miscasts als voorzitter. Toppunt was Pieter Marechal die stopte als Jongerenvoorzitter om …woordvoerder te worden van F.C. Brugge!

Wat een afgang van een Beweging die vroeger hofleverancier was van Partijvoorzitters en Eerste Ministers…

Wim Soons krijgt de zware opdracht Jong CD&V nieuw leven in te blazen in een voor de partij moeilijke periode. De CVP-Jo werden indertijd het “levend geweten” genoemd van de CVP.

Ze moeten die taak opnieuw op zich nemen en niet bang zijn van de positieve confrontatie binnen de partij wanneer dit nodig is. Ik verwacht opnieuw “jonge Turken” die keet kunnen schoppen en de moederpartij onder druk zetten.

JONG CD&V moet opnieuw ook de leerschool worden van de politiek. Nu CD&V in deze Zweedse coalitie voor haar identiteit vecht kan de kritische inbreng van de Jongeren een impuls geven om van CD&V opnieuw de grote volkspartij te worden van weleer. Besturen en regeren volstaat niet om op termijn als politieke formatie bestaansrecht te vrijwaren. Good luck, Wim Soons!