Deze week was het na het verlof de eerste plenaire vergadering in de Kamer en zat ik de Commissie Financiën voor.
Wie de media de afgelopen 2 maanden heeft gevolgd met elke dag berichten op facebook en twitter, op de websites, interviews op radio en televisie kan alleen vaststellen dat onze ministers en partijvoorzitters geen vakantie hebben genomen. Sommigen onder hen pogen – bijna obsessioneel- elke dag in het nieuws te komen met verklaringen, voorstellen en commentaar.

Het zgn. Zomerakkoord zou een einde stellen aan het geruzie binnen de Regering en tussen de partijen en men zou voortaan eendrachtig de rit naar 2019 uitrijden. De Wever en Beke hadden zelfs een Kumbaya-moment (een uiting van kameraadschappelijkheid…).

De Eerste minister kwam op 25 juli in blakend optimisme de “historische” akkoorden toelichten en vergeleek zich zelfs met Jean-Luc Dehaene als een grote hervormer.

Inmiddels is de euforie verdwenen. Bijna elk onderdeel van het Zomerakkoord leidt tot verschillende interpretaties en er bestaat grote onduidelijkheid over de cijfers. Welke besparingen zijn er precies overeengekomen in de sociale zekerheid? De pensioenrel werd een kakofonie die grote onzekerheid creëert bij de bevolking met elke dag nieuwe voorstellen.

De regering heeft het begrotingsevenwicht in 2018 en 2019 opgegeven maar wat is nu haar budgettaire doelstelling? Men wil in 2018 voor 2,9 miljard saneren maar er rijzen twijfels over de omvang van de besparingen en de inkomsten. Alleen de begrotingsdocumenten kunnen hier klaarheid scheppen. Hetzelfde geldt voor de hervorming van de vennootschapsbelasting die aan het budget 4 miljard zou kosten maar waarbij de Regering zich sterk maakt dat ze budgetneutraal zal zijn door het beperken van belangrijke aftrekposten en het invoeren van een minimumbelasting voor de grote bedrijven.

De fiscale rechtvaardigheid wordt teruggebracht van een meerwaardebelasting naar een effectentaks maar uit de reacties blijkt dat de geschatte opbrengst hiervan (258 miljoen euro) verre van gewaarborgd is. De Minister van Financiën Van Overtveldt waarschuwt er zelfs voor dat de effectentaks ongrondwettelijk is en bij de Raad van State zal stuiten op juridische bezwaren. Nooit gezien een Minister van Financiën die -zoals vorig jaar met de speculatietaks- zijn eigen voorstellen afschiet en de schuld bij de andere partijen legt (in casu natuurlijk CD&V…) alsof hij niet de verantwoordelijke is voor de maatregel binnen de Regering.

Ik heb persoonlijk op deze weblog bewust de jongste weken geen commentaar gegeven over dit zomerakkoord omdat er nog heel wat vragen onbeantwoord blijven. Hopelijk krijgen we tijdens de begrotingsbesprekingen in de Kamer duidelijke antwoorden met de cijfers in de hand. Ook Charles Michel moet tijdens de State of the Union klaarheid scheppen want dat permanent gekibbel over cijfers en al dan niet besliste maatregelen ondermijnt de ernst en de draagkracht van zijn Zomerakkoord.

De regering Michel levert uitstekend werk als het gaat om werkgelegenheid (in 2016-2017) 100.000 bijkomende jobs, koopkracht (reëel beschikbaar inkomen zal in 2018 met 2% stijgen) en private consumptie (hoogste peil sinds 2001). Ontgoochelend zijn evenwel de begrotingsprestaties (geen evenwicht in 2019) en fiscale rechtvaardigheid (waarbij zelfs de effectentaks dreigt te verzanden).

Niet de economische en budgettaire problemen evenwel maar de thema’s rond asiel, migratie, veiligheid en identiteit beheersten de politieke actualiteit in de zomermaanden. Het is de strategie van N-VA hierop te “scoren”. Blijkbaar met succes want hun zomeroffensief bracht hen terug naar boven in de peilingen. De Wever was constant in de actualiteit als Burgemeester van Antwerpen met scherpe uitspraken over zijn veiligheidsbeleid en de migrantenjongeren in Borgerhout. Francken heeft zich tot populairste politicus geprofileerd met zijn tweets over “opkuisen”, Artsen zonder Grenzen en mensensmokkelaars, en deze week over de Soedanese identificatieteams in het Maximiliaanpark.

Francken herleidt het dramatische verhaal van mensen op de vlucht tot “succesvolle” cijfers, schrijft Linde De Corte (nationaal secretaris van Beweging.net) deze week in Visie. Hij communiceert elke dag over hoeveel mensen opgesloten zijn, zoveel werden aangehouden, zoveel criminelen werden teruggestuurd. Alsof het basketbaluitslagen zijn en die cijfers over wanhopige mensen tot een trofee leiden.

Dat men in Vlaanderen de populairste politicus kan worden met zulke brutale uitspraken toont aan dat ook in Vlaanderen het populisme in volle opgang is.
Als men Weyts en Francken hoort is het blijkbaar makkelijker om te streven naar het welzijn van de dieren dan naar het welzijn van mensen.

Ik veroordeel ook ten zeerste de foto van Francken in Nazi-uniform door jong Ecolo, maar oogst het provocerende en Trumpiaanse taalgebruik van De Wever en Francken niet wat ze zelf hebben gezaaid? Provoceren loont blijkbaar in de publieke opinie.
Ik schreef hier op deze blog reeds herhaaldelijk over Theo Francken “SHAME ON YOU” en “NOT IN MY NAME”. Als christendemocraat ben ik beschaamd deze man bezig te horen. Hij gebruikt zwakke en hulpeloze mensen om bij de kiezers te scoren met ranzige uitspraken.
Charles Michel fluit hem regelmatig terug maar hoe lang kan men die man nog tolereren op deze delicate en humanitaire functie in de Regering?

Dit weekend wordt Angela Merkel wellicht herkozen als Kanselier met “Wir schaffen das”. De Wever dacht 2 jaar terug dat ze naar een electorale afstraffing ging. We kunnen als Vlamingen van Duitsland iets leren als het gaat om menselijke waardigheid. Merkel streeft naar dialoog, verzoening en solidariteit. Ze durft ook lijnrecht ingaan tegen het populisme.

In Vlaanderen zoekt de grootste partij systematisch de polarisatie op met de vreemdelingen, de vakbonden, de Walen en de andersdenkende politieke partijen en verenigingen. N-VA staat voor een model van tweedracht: zij en de rest. Dit staat haaks op het DNA van CD&V. Als meerderheidspartij worden wij meegesleurd in een samenlevingsvisie die de onze niet is. Wouter Beke sprak vorige week over N-VA als een VB-light. Deze week kregen we met het optreden van Francken hiervan het zoveelste bewijs. SHAME ON YOU, Mijnheer Francken. Hoelang nog?