No pasaran

N-VA- kopstukken zijn “verbijsterd” over het politieke gebeuren in Spanje en roepen op tot een “dialoog” tussen Madrid en Barcelona.
Dat Wouter Beke oproept tot overleg en dialoog in Spanje klinkt geloofwaardig omdat hij er in gelukt is na 540 dagen onderhandelen in België te komen tot een nieuwe staatshervorming. Maar “Quid N-VA” als het gaat over dialoog en samenwerking?
Op hun congres van november 2013 stelde N-VA dat onderhandelen over een staatshervorming totaal zinloos was. “Dit land is krom onderhandeld”.
Op 17 maart 2013 zei Geert Bourgeois dat hij niet meer geloofde in de techniek van de staatshervorming gebaseerd op de dialoog. N-VA moest vanuit een electorale machtspositie haar wil opleggen. “Als de N-VA op Vlaams en federaal vlak incontournable wordt dan moeten de Franstaligen ons volgen. We zitten in de peilingen op haast 40%. Als deze score zich bevestigt bij de verkiezingen hebben we een helder mandaat. De Franstalige democratie kan daarvan toch enkel acte nemen”. En Ben Weyts voegde hieraan toe: “We moeten komen tot een systeemshift waarbij we vertrekken van de logica dat alle bevoegdheden naar Vlaanderen gaan (alle belastingen, de sociale zekerheid, justitie, spoorwegen, enz.). We hebben gelijk, dan moet je je goesting durven doen. (sic)
N-VA ging uit van het “diktat” en sprak over “slotonderhandelingen” tussen de gemeenschappen waarbij hun eigen visie moest worden opgelegd aan de Walen en Brusselaars.
In haar visie zou ook de Kamer en de eerste minister verdwijnen en de federale regering met 6 ministers zou worden aangeduid door Vlaanderen en Wallonië. De zgn. slotonderhandelingen zouden buiten de Grondwet moeten worden gevoerd. Vuye noemde het toen “out of the box” want de Grondwet was voor hem toch maar een “vodje papier”.
De eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring van Puigdemont in Catalonië sluit naadloos aan bij de visie van N-VA. “Wij vertrekken vanuit ons gelijk en de rest moet volgen”. De Grondwet moet zich aan ons aanpassen en niet omgekeerd.
Men kan terecht zware kritiek hebben op het optreden van de ordediensten en de provocatie van het Spaans gerecht met de opsluiting van 8 Catalaanse ministers (heeft een contraproductief effect) maar de oproep tot dialoog door Puigdemont is ook totaal hypocriet. De Catalaanse nationalisten willen enkel de eenzijdige onafhankelijkheid en geen ruimere autonomie in de Spaanse context.
Het Catalaanse Parlement is buiten de Spaanse Grondwet getreden en het is normaal dat het Spaans Grondwettelijk Hof hiertegen optreedt. Anders is er geen rechtstaat meer. Ook de EU zwijgt terecht want als een regio beslist om uit een lidstaat te treden, is het hek van de dam. Europa is gebaseerd op samenwerking en integratie tussen lidstaten op basis van Verdragen. Indien dit principe niet langer geldt, gaat men de weg op van de “kleinstaterij” en versplintering en stort de Europese constructie in elkaar. Vele Catalanen beseffen in hun blind nationalisme niet wat de economische gevolgen zijn van bv. het verlaten van de euro. Het welvarende Catalonië dreigt terecht te komen in een zware economische crisis.
Leert de Brexit niet welke nefaste gevolgen het uittreden uit de Europese Unie heeft?
Vlaanderen heeft een autonomie die Catalonië ons kan benijden. We zitten in het koppeloton van de regio’s met een hoge graad van zelfbestuur. We hebben die in 50 jaar opgebouwd door opeenvolgende democratische staatshervormingen gebaseerd op overleg en dialoog. In de 14 jaar die N-VA bestaat heeft ze op geen enkel moment meegewerkt om die Vlaamse autonomie uit te breiden met meer bevoegdheden en middelen. De vijfde en de zesde staatshervormingen hebben De Wever en Bourgeois geboycot. Bourgeois zegt dat we fier moeten zijn op Vlaanderen maar wat is zijn bijdrage geweest tot die grotere Vlaamse zelfstandigheid? Cero, cero, cero.
De federale regering blijft terecht op de vlakte en respecteert de Spaanse en de Belgische rechtsgang. N-VA poogt met allerhande verklaringen (BDW “wij laten onze vrienden niet in de steek”, Francken over asiel, Bourgeois “een brug te ver”) de perceptie hoog te houden dat ze nationalist en separatist blijven maar meer dan een uitlaatklep voor hun nationalistische ideologie in de media is het niet.
De les die Vlaanderen moet trekken uit de Catalaanse crisis is dat de weg van dialoog en overleg de beste weg is naar meer Vlaamse autonomie. Een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring van Vlaanderen in het hart van de EU zou dramatische gevolgen hebben voor de welvaart en het welzijn van de Vlamingen. Dat weet N-VA ook wel maar ze pogen deze waarheid te verdoezelen met allerhande stoere Vlaamse verklaringen.
Nationalisme leidt tot polarisatie en verdeeldheid in de samenleving. Hopelijk komen de Catalanen ook tot dit inzicht en stemmen zij in meerderheid op 21 december Puigdemont en de nationalisten weg. Maar de wonde van de verscheurdheid zal blijven bestaan.
In die 2 maanden voor de verkiezingen kan nog veel gebeuren en Puigdemont is nog niet weg uit Brussel…
De regering Michel moet op eieren lopen want wat gaat minister van Binnenlandse Zaken Jambon doen als hij uitvoering moet geven aan de uitlevering van “zijn vriend” Puigdemont aan Spanje?
Gaat de realpolitik het halen boven de nationalistische principes?
De Europese geloofwaardigheid van België staat op het spel. En Merkel, Macron en Jüncker zijn duidelijk over een onafhankelijk Catalonië en de versplintering binnen de EU: NO PASARAN.