The Theatre of Dreams

Donderdag 13 april speelt Anderlecht tegen Manchester United in het kader van de UEFA Europa League.

Ik ben al heel mijn leven trouwe supporter van Anderlecht maar ManU heeft ook een speciale plaats in mijn voetbalhart. De relaties tussen beide clubs hebben een lange geschiedenis. Anderlecht speelde in het kader van de Europacups driemaal tegen ManU in meer dan 40 jaar. Telkens waren het memorabele duels.
De eerste confrontatie dateert van september 1956 in de beginjaren van de Europacup. Ik herinner mij nog dat mijn vader (aan de radio gekluisterd) moest aanhoren dat “zijn” Anderlecht op Old Trafford de boot inging met 10-0. ManU had toen een wonderploeg die één jaar later op 6 februari 1958 dramatisch verongelukte in een vliegtuigcrash in München. Enkel de trainer Matt Busby en Bobby Charlton (de latere kapitein van het Engels elftal dat in 1966 wereldkampioen werd) overleefden het noodlot.

Anderlecht werd letterlijk weggespeeld door de Busby Babes. Jef Jurion, die samen met Pierre Hanon en Martin Lippens zijn Europees debuut maakte, is er vandaag nog steeds niet goed van! Jef zei: “Thuis konden we schade beperken tot 2-0 maar in Manchester werden we tegen onze kooi gedrukt en kwamen er nooit uit. Ik speelde rechtsbuiten en Jef Mermans middenvoor maar we zijn in die wedstrijd bijna niet aan de bal geweest. Toch was het een match om nooit te vergeten.”

Het heeft 12 jaar geduurd vooraleer Anderlecht zijn revanche kon nemen. ManU was na de crash van München opnieuw een Europese topclub geworden en won in 1968, 10 jaar na het drama van 1958, de Europacup na een grandioze finale tegen Benfica Lissabon. Vandaag spreekt men van de MNS van Barcelona (Messi, Neymar , Suarez) maar in die tijd waren de CLB van Manchester United (Bobby Charlton, Dennis Law, Georges Best) “ the holy Trinity”. Charlton, Best en Law werden in de jaren zestig alle drie verkozen tot Europees voetballer van het jaar.

Tegen die wereldploeg en titelvoerend Europacubhouder moest Anderlecht het in de tweede ronde van de Europacup opnemen in de herfst van 1968. Anderlecht was in die periode ook een Europese topper en beschikte op Jef Jurion na (Mister Europe, die in de zomer van 1968 – veel te vroeg – Anderlecht had verlaten) over een dreamteam met o.m. Paul Van Himst, Jan Mulder, Wilfried Puis, Pierre Hanon, Johan Devrindt, Georges Heylens en Julien Kialunda.

Anderlecht ging opnieuw kansloos ten onder op Old Trafford met 3-0. Enkele weken later maakte ik in het Astridpark samen met mijn vader mee hoe Anderlecht op schitterende wijze revanche nam met een overwinning op de Europacupwinnaars met 3-1. Het Astridpark was die avond herschapen tot een Theatre of Dreams, met Jan Mulder, Paul Van Himst en Wilfried Puis in een glansrol. Onvergetelijk en ook Matt Busby en Bobby Charlton waren onder de indruk. Maar Anderlecht was weer uitgeschakeld door zijn zwarte beest ManU…

Enkele jaren later, in 1972-1973 volgde ik als student een masterprogramma Economics aan de University of Manchester. Het gaf mij, naast mijn studies, de kans om live op Old Trafford “the Reds” in eigen huis te gaan bekijken.

I’m a Mancunian! Ik kon met enkele medestudenten een aantal malen aan een ticket geraken en mee genieten van die weergaloze sfeer op Old Trafford. “ATTACK, ATTACK, ATTACK” weergalmde in het stadion.

Old Trafford was evenwel geen Theatre of Dreams meer. Het stadion was toen helemaal in verval en de stenen lagen los op de staanplaatsen midden de bierflesjes. Het was nog de tijd dat het industriële Manchester gehuld was in een vervuilende smog en de matchen op zaterdagnamiddag werden gespeeld in een “smoggy” duisternis. Het stadion was ook steeds overbooked zodat je op de staanplaatsen mee werd gezogen in de massa. Soms beangstigend maar dat hadden we ervoor over, samen met de 60.000 Mancunian.

ManU was in die jaren ook op het terrein op de terugweg. Georges Best kampte al enkele jaren met een alcoholprobleem en heb ik nooit zien spelen. Dennis Law was vaak out met zijn knieproblemen en Bobby Charlton was in 1973 aan zijn laatste seizoen toe. Toch waren de Mancunians de hevigste supporters ter wereld.

Toen ik thuiskwam, las ik in de pers dat in 1974 ManU gedegradeerd was naar de tweede divisie. Een drama voor een van de meest prestigieuze clubs van Europa. Het heeft jaren geduurd vooraleer ManU terug aan de Europese top is gekomen. Mede dankzij manager Alex Ferguson won ManU in 1999 de Champions League, dertig jaar na hun eerste Europacupzege. Talrijke “Kings of Old Trafford” hebben de club naar triomfen gevoerd van Dennis Law, Eric Cantona, Cristiano Ronaldo tot vandaag Slatan Ibramahimovic. Manchester heeft een magie die geen enkele club kan evenaren.

Ik had het genoegen er ook bij te zijn op de derde confrontatie tussen Anderlecht en ManU in 2000, bijna 32 jaar na hun laatste duel. Manchester speelde toen met zijn gouden generatie: David Beckham, Roy Keane, de gebroeders Neville, Scholes, Ryan Giggs, Solskjear, Andy Cole.

Anderlecht verloor ook toen kansloos met 5-1 in Manchester maar in het Astridpark slaagde Anderlecht erin na een schitterende partij ManU te verslagen met 2-1, met twee magistrale doelpunten van Thomas Radzinsky. Hierdoor eindigde Anderlecht eerste in de groepsfase met 12 punten tegen 10 voor ManU en 9 voor PSV. De schande van 1956 en de uitschakeling van 1968 waren uitgewist. Het zwarte beest was overwonnen. Aimé Antheunis en Michel Verschueren waren er in die jaren in gelukt terug een Europees competitief elftal uit te bouwen met o.m. Koller, Radzynski, Stoïca, Staelens, De Boeck, Hasi, Goor, Bassegio.

Donderdag volgt een nieuwe uitdaging. Onder René Weiler en Herman Van Holsbeeck is Anderlecht erin gelukt opnieuw een ploeg te bouwen die niet alleen Belgisch kampioen kan worden maar ook de halve finale kan bereiken van de UEFA Europa League. Niemand had dit enkele maanden geleden kunnen voorspellen. ManU heeft natuurlijk Slatan Ibrahimovic en Paul Pogba en een miljoenenelftal met José Morinhio als trainer maar Anderlecht is zeker niet kansloos.

Als we erin slagen de halve finales te bereiken, ligt de weg open naar de finale. Veel is mogelijk met dit elftal. Anderlecht is opnieuw back in town.

Nu ook de nachtmerrie van het Eurostadion definitief van de baan is, blijft het Astridpark ons Theatre of Dreams.
Meer dan ooit zingen we: “Olé, olé, le Sporting vers la victoire”!