Met brandende bezorgdheid

Deze week voelde ik een grote onmacht en bezorgdheid in het Parlement.

Ik kwam tussen in 3 debatten:

-in de Commissie Panama Papers stelde ik vast dat de hoorzittingen met de banken ons weinig vooruit helpen. De huidige CEO’s van de grootbanken zeggen dat de fiscale offshoreconstructies tot het verleden behoren en wat er in het verleden is gebeurd wordt toegewezen aan de vroegere leiding die al lang die banken hebben verlaten. Deze week verklaarde de topman van KBC dat sinds de KB-Lux affaire in 1998 er geen sprake meer is van offshores bij KBC. Ook bij Fortis stelde de CEO dat de Fortis-dochter, die honderden offshorestructuren opzette, al sinds 2008 is verkocht.

Elke bank streeft transparantie na en ze  beweren op hun communiezieltje dat ze aan hun klanten geen constructies meer voorstellen in belastingparadijzen.

In de Commissie groeit de frustratie over de goednieuwsshow van de banken. Ik stelde : “ we zien telkens hetzelfde scenario: er wordt een duidelijke cesuur gemaakt tussen het verleden en vandaag. We leren weinig bij hoe we kunnen verhinderen dat dergelijke praktijken zich in de toekomst nog kunnen voordoen.’ Niemals wieder’ is de opdracht van deze Commissie, maar we hebben weinig wettelijke instrumenten.”

Deze week komt Dexia. Hetzelfde liedje? Men begint zich vragen te stellen over het nut van de  Commissie Panama Papers, die nog steeds niet beschikt over de concrete dossiers en moet voortgaan op krantenartikels. Het onmachtige Parlement?

-In de plenaire vergadering ondervroeg ik Minister Van Overtveldt over de evolutie van de fiscale ontvangsten in de eerste 4 maanden van dit jaar. Uit cijfers van de FOD-FIN blijkt dat er in de jongste maanden sprake is van een achteruitgang van de belastinginkomsten van 3,4%, terwijl de Regering in haar documenten van de begrotingscontrole nog een groei van 3% inschreef. Vooral de voorafbetalingen van bedrijven en de BTW vallen fors tegen. De fiscale ontvangsten zouden dit jaar al voor circa 500 miljoen uit koers zijn geslagen. Ik vroeg duidelijkheid aan de Minister maar bleef zoals met de tax shift op mijn honger.  Van Overtveldt en begrotingscijfers: komt het ooit nog goed?

-In het debat over verlenging van Doel 1 en Doel 2 viel ik scherp uit naar Groen-Ecolo omdat ze de mensen pogen bang te maken voor een mogelijk nucleair accident in deze centrales. Ze beroepen zich op internationale rapporten die bij nadere lectuur niet stellen wat deze politici beweren over de veiligheid van kerncentrales. Calvo en Nollet vielen scherp naar mij uit  maar van de leden van de meerderheid kreeg ik een fors applaus zelfs van N-VA! Het is niet Minister Marghem maar de groenen die de Kamer voorliegen.

 

Over het debat Di Rupo –Michel, het gevecht van de titanen, ga ik weinig zeggen. Het was een non event met 2 slechte acteurs. Di Rupo is ongeloofwaardig en Michel vindt niet de juiste toon om te overtuigen. Hij moet ophouden met zich te beperken tot algemeenheden zoals “ responsabilité, sérénité, concertation, engagement à 1000%, etc.” Hiermee overtuigt hij niemand niettegenstaande deze regering wel een positief bilan kan voorleggen inzake werkgelegenheid en koopkracht . Hij moet een voorbeeld nemen aan Martens, Dehaene en Verhofstadt die in grote momenten als premiers  steeds overtuigend overkwamen bij de publieke opinie.

In dit klimaat van extreme polarsatie voelt CD&V zich verweesd. Het  sociale overlegmodel is door de vakbondsacties aan diggelen geschoten en de communautaire pacificatie werd door de stakingen in Franstalig België opnieuw in vraag gesteld.

N-VA en Bart De Wever ruiken hun kans op terug hun confederaal/separatistisch model op tafel te leggen. Twee culturen, twee sociaal-economische visies, twee democratieën: BDW kan opnieuw  zijn lievelingsplaat opzetten.  Het zal de tegenstellingen tussen Noord en Zuid alleen doen toenemen in de volgende maanden en jaren. En we weten wat het ultiem doel is van Bart De Wever:  de splitsing van België. De huidige discussie over de “failed state” is voor hem een godsgeschenk.

Tijdens het weekend doet De Wever een oproep om het gekibbel tussen de meerderheidspartijen te staken. “Het kibbelkabinet moet een knuffelkabinet worden”. Wat een hypocrisie na zijn media-offensief van de jongste dagen over vakbondsterrorisme, islam op de katholieke scholen, het vluchtelingenbeleid van Angela Merkel,enz.  Ook lees ik vandaag  dat N-VA via Peter Dedecker  inzake Arco terugkomt  op wat is afgesproken tijdens de regeringsonderhandelingen. Ook Alexander De Croo vindt dat er geen belastinggeld kan gaan naar  Arco-coöperanten. Dus geen plan B voor de gedupeerden in deze zaak zoals CD&V nochtans  heeft afgedwongen in  het regeerakkoord Michel.

CD&V heeft zich in dit dossier sterk geëngageerd en kan niet terugkomen op beloftes ter zake.

Intussen blijft ACV-voorzitter Mark Leemans het hebben over de “failed government”.  “Deze regering blijft potdoof en stekeblind voor de gewone werknemers, gepensioneerden, zieken en werklozen” lees ik deze week  in het ACV-blad visie.

Dat CD&V er alles aan doet om het beleid sociaal te corrigeren wordt duidelijk niet gewaardeerd door het ACV. Integendeel . Is dat ” stank voor dank” die CD&V krijgt in de verdediging van de belangen van de  christelijke arbeidersbeweging   in de Arco affaire en voor haar sociale rol in de regering? Kris Peeters kan stellen dat op basis van cijfers van de NBB er sinds 2014 67.000 jobs zijn bijgekomen in de privé-sector en dit jaar –zoals in 2015- het reëel beschikbaar inkomen van de Belgen zal stijgen met gemiddeld  1,3%. De welvaartsenveloppe voor de sociaal zwaksten is met 900 miljoen gestegen. Is dat de “social horror”? Zijn alle bruggen tussen ACV en CD&V nu opgeblazen? CD&V is altijd de brug geweest naar het sociaal overleg. Wordt deze rol niet meer gewaardeerd en moet men verder gaan in de polarisatie van de sociale verhoudingen? Laat het ACV en Mark Leemans zich na de sociale verkiezingen verder meeslepen door de socialisten die een louter politiek motief hebben? De groene sjaaltjes en vestjes waren deze week in Brussel tegen de wet Peeters gericht en VLD en N-VA bleven buiten schot op de betoging. Die dubbelzinnigheid van Beweging.net begint binnen CD&V zwaar te wegen.

Een pauselijke encycliek (uit 1937)  begint met “ Mit brennender Sorge”. Met brandende  bezorgdheid. Die heb ik ook vandaag als ik zie hoe de politieke en sociale situatie evolueert in dit land en de onmacht moet vaststellen van onze politieke en sociale wereld. Ook het Parlement moet machteloos toekijken. En dat doet mij pijn.