Toespraken van Eric en Herman Van Rompuy op de begrafenis van Urbain Brons

Beste Urbain,

Twee weken terug hadden we op je palliatieve kamer in het ziekenhuis in Aalst ons laatste gesprek. Je voelde zelf  aan dat het leven uit je lichaam wegdeemsterde maar je bleef helder van geest en wou niet opgeven. Bij het buitengaan wuifde je naar mij en had ik het gevoel dat dit ons definitieve afscheid was.

Je hebt tot het laatste tegen je ziekte gevochten omdat je van het leven hield.

Dit leven heeft je nochtans zwaar beproefd. 18 jaar terug, in maart 1998, verloor je je  lieve vrouw Malou en dit verlies ben je nooit te boven gekomen. Je zei me dikwijls dat je elke dag aan haar dacht en haar levensgrote foto lachtte ons steeds toe in je leefkamer.

Urbain, je zou een schitterende vader en Malou een schitterende moeder zijn geweest maar door het lot bleven jullie kinderloos. Je was nog geen 55 toen je verplicht was na 4 generaties Brons je bedrijf te sluiten omwille van overdreven geluidshinder in de Stationsstraat. Je vond dit onrechtvaardig en het liet een zware professionele leemte na. In de politiek was je 30 jaar onafgebroken gemeenteraadslid , hetgeen bewees dat je dicht bij de mensen stond. Maar door politieke omstandigheden kreeg je nooit de kans bestuursverantwoordelijkheid op te nemen als schepen niettegenstaande je er alle capaciteiten voor had.

Maar ondanks alle tegenslagen heb je je steeds positief ingezet voor je familie, je vrienden, de Zaventemse gemeenschap.

Ik heb je leren kennen in de CVP in de jaren zeventig en tot als de ziekte je helemaal overmande, bleef je al die tijd een steunpilaar van de christendemocraten in Zaventem. Bij eetfestijnen, op partijvergaderingen, bij verkiezingscampagnes stond je steeds vooraan met je belangeloze en enthousiaste inzet. We vergaderden zelfs vaak bij je thuis en genoten van je gastvrijheid.

Je was een man van principes, recht door zee maar met een gouden hart. Trouw is de waarde die je het hoogst in het vaandel hield. Trouw aan Malou , je lieve tweelingszus Paulette, je familie en de vrienden van Zaventem, je christelijke en katholieke overtuiging. Zelf verlies ik in jou en velen met mij een goede vriend die mij steunde in de goede en de kwade dagen die het onvermijdelijke lot zijn van elk mensenleven. Bij nederlagen gaf je moed en bij succes deelde je mee in de blijdschap. Hoeveel keer heb je mij niet gebeld na een debat op TV om mij  te zeggen dat je het goed vond? Kleine attenties maar die plezier doen. Zo was je, Urbain.

Bij één van je verkiezingscampagnes had je een slogan bedacht: stem geen goud, geen zilver maar Brons. Voor ons blijf je de “gouden “ Urbain die we zullen blijven koesteren met grote genegenheid en dankbaarheid.
Vandaag is het een droevige dag maar later zullen we terugdenken aan hoe je was in die mooie zonnige dagen op de jaarmarkt toen je met Malou enthousiast je vrienden begroette en zelfs de steltenlopers van Merchtem naar Zaventem bracht. Je was een man uit één stuk die we nooit zullen vergeten.

Je bent nu terug verenigd met Malou en we weten dat je van hierboven ons altijd zal blijven steunen. Vaarwel Urbain en bedankt voor alles.

Eric

Urbain,

Ik leerde je kennen nu 44 jaar geleden toen ik secretaris werd van het gewest Zaventem van de CVP. Het is het begin van een lange reis samen. Eerst in de gemeente Zaventem want enkele jaren later was ik ook plaatselijke partijvoorzitter die de lijst voor 1976 moest samenstellen. Later zaten we jarenlang samen in het arrondissementeel partijbestuur van de CVP. Enkele jaren na onze kennismaking leerde je Eric kennen. Vandanaf heeft je vriendschap en je trouw ons nooit verlaten. Je vroeg nooit iets voor jezelf. Je stelde je ten dienste van het geheel. Je was onze grootste fan. Velen onderschatten je fijnbesnaardheid. Je jaarlijkse  kerstkaarten waren pareltjes van wijsheid en van goedheid. Ik dacht eerst dat Malou ze schreef omdat zij ook zo was maar jij was het, bekende je vele jaren na haar dood. Het bewijst hoe één jullie waren.

Je was een jongen van hier, van Zaventem. Hier heb je geleefd. Hier word je begraven. In elk ons leven zijn er maar enkele vierkante kilometers die ons leven vullen en zin geven. Het zijn ook maar een beperkt aantal mensen die er zijn voor altijd. Jij hebt de gebroeders Van Rompuy geteld bij die enkelen. Je was soms teveel supporter! Maar het was bij jou steeds volledig gemeend. Geen millimeter hypocrisie.

Je was een echte ondernemer, een echte CVP’er, een echte Zaventemmenaar, een echte echtgenoot. In alles echt. Ook al liep het niet steeds zoals je droomde. Velen dwalen dan af in hun eigen wereld van frustraties. Jij, jij bleef positief. Van die mensen hou ik het meest. Wellicht heb ik je te weinig teruggegeven Urbain. Ik hoop dat je het toch nog hoort hoezeer wij je vriendschap waardeerden en hoezeer ik dankbaar ben dat jij in mij  bleef geloven. Jij was zo fier toen ik voorzitter van de Raad werd pas kort na acht lange jaren in de federale oppositie. Je waart samen met mij begonnen 44 jaar geleden.

Onze wegen scheiden vandaag. Maar ik ken maar één Urbain. En dat ben jij.

Herman